จากข้อมูลที่น่าเชื่อถือบนพื้นฐานความรู้ในปัจจุบันนี้เชื่อได้ว่าภาวะโลกร้อนซึ่งเป็นสาเหตุที่สำคัญของการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศมีสาเหตุมาจากการปล่อยก๊าซเรือนกระจกโดยเฉพาะที่ปล่อยจากกิจกรรมต่างๆ ของมนุษย์ในอัตราที่สูงเกินกว่าที่ธรรมชาติจะรับไว้ได้ โดยเฉพาะการปล่อยก๊าซเรือนกระจกตั้งแต่การปฏิวัติอุตสาหกรรมช่วงกลางศตวรรษที่ 20 ผลที่เห็นได้ชัดในปัจจุบันได้แก่ การเพิ่มขึ้นของอุณหภูมิเฉลี่ยบริเวณผิวโลก จากผลของแบบจำลองสภาพภูมิอากาศได้ทำนายว่าอุณหภูมิจะเพิ่มสูงขึ้นอีก 1.1 ถึง 6.4 องศาเซลเซียสเมื่อสิ้นสุดศตวรรษที่ 21 ซึ่งจะเห็นได้ว่าต้นเหตุของปัญหานี้ไม่ได้เกิดขึ้นอย่างเฉียบพลันและผลกระทบของปัญหานี้ไม่ได้กระทบในระยะสั้นเท่านั้น แต่มีผลต่อเนื่องในระยะยาวเกินกว่าชั่วอายุคน ผู้ที่สร้างปัญหาอาจจะไม่ได้รับผลกระทบของปัญหาระยะยาวที่จะเกิดขึ้น เช่นเดียวกับผู้ได้รับผลกระทบอาจจะไม่ได้เป็นผู้ก่อปัญหา ดังนั้นการศึกษาเรื่องภาวะโลกร้อนจำเป็นต้องมองปัญหาดังกล่าวในคาบเวลาที่ยาวนานมากกว่าปัญหาอื่นๆ และในคาบเวลาดังกล่าวจำเป็นต้องแบ่งปัญหาออกเป็นระยะสั้น ระยะกลาง ระยะยาว เพื่อให้สอดคล้องกับผลกระทบที่เกิดขึ้น เช่นเดียวกันกับต้นเหตุและผลกระทบของปัญหา การแก้ปัญหาดังกล่าวก็ไม่สามารถทำได้อย่างรวดเร็ว เนื่องจากการที่จะลดปริมาณของก๊าซเรือนกระจกในบรรยากาศนั้นต้องใช้เวลานาน ขณะเดียวกันเทคโนโลยีที่สามารถลดปริมาณก๊าซเรือนกระจกยังมีน้อยมาก และส่วนใหญ่กำลังอยู่ในขั้นตอนการวิจัยและพัฒนา ดังนั้นสำหรับประเทศไทย การวิจัยและพัฒนาจึงมีความจำเป็นที่จะต้องมีความเหมาะสมทั้งในด้านประสิทธิภาพของเทคโนโลยีที่จะพัฒนา ความสามารถของนักวิจัย และประโยชน์ที่จะมีต่อประเทศ