ศึกษาในเรื่องความงามและประสบการณ์สุนทรียะของวิถีชีวิตซึ่งเป็นมรดกทางวัฒนธรรมของชาวอีสานที่อยู่ทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย การศึกษาจะทำให้ศิลปินมีความเข้าใจในวัฒนธรรมและวิถีชีวิตของชาวอีสานได้ดีขึ้น อีกทั้งยังทำให้ผู้ชมงานศิลปะเกิดความเข้าใจในกระบวนการความคิดสร้างสรรค์ของศิลปินและความสัมพันธ์ของงานศิลปะกับสังคม วัฒนธรรม และเทคโนโลยีของชาวอีสาน ความรู้ที่ได้จากการศึกษาเป็นสิ่งสำคัญในกระบวนการสร้างสื่องานศิลปะที่เหมาะสมทั้งในสิ่งที่เป็นนามธรรมและรูปธรรม พื้นที่ที่ใช้ในการศึกษา ได้แก่ จังหวัดขอนแก่น ร้อยเอ็ด และมหาสารคาม โดยวิธีการสัมภาษณ์ในแนวลึกด้วยคำถามที่ไม่มีโครงสร้าง จากนั้นจึงวิเคราะห์ข้อมูลโดยการเปรียบเทียบและวิธีการอุปมาน รวมทั้งการวิเคราะห์บทวรรณกรรมที่เกี่ยวข้องและการศึกษาภาคสนาม เพื่อให้ได้คำตอบตามวัตถุประสงค์ของงานวิจัยที่วางไว้ การศึกษาพบว่า ความงามและประสบการณ์สุนทรียะทั้งที่เป็นนามธรรมและรูปธรรม ยังคงอยู่ในวัฒนธรรมและวิถีชีวิตของชาวอีสาน ความงามและประสบการณ์สุนทรียะของชาวอีสานยังคงมีการสืบทอดและพัฒนาต่อๆ กันมาในการดำรงชีวิต การเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจ สังคมมีผลกระทบต่อวิถีชีวิต อย่างไรก็ตาม ความงามและประสบการณ์สุนทรียะยังคงดำเนินอยู่ในหัวใจของชาวอีสาน และเต็มเปี่ยมไปด้วยความตั้งใจที่จะถ่ายทอดความงามเหล่านั้นต่อไปตราบชั่วลูกชั่วหลาน