การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์สำคัญ 2 ประการ คือ (1) เพื่อศึกษาถึงโซ่อุปทาน และการจัดการภายในโซ่อุปทานของอุตสาหกรรมประกอบและผลิตชิ้นส่วนฮาร์ดดิสก์ไดรฟ์ในประเทศไทย และ (2) เพื่อศึกษาถึงมูลค่าเพิ่มของอุตสาหกรรมประกอบฮาร์ดดิสก์ไดรฟ์ในประเทศไทย ผลการศึกษาพบว่า ถึงแม้การผลิตและส่งออกฮาร์ดดิสก์ไดร์ฟสำเร็จรูปของไทยจะขยายตัวอย่างมากและไทยเป็นผู้ประกอบฮาร์ดดิสก์ไดรฟ์ส่งออกรายใหญ่ของโลก อีกทั้งยังมีผู้ประกอบฮาร์ดดิสก์ไดรฟ์รายใหญ่อยู่ในประเทศถึง 4 รายอยู่ในห่วงโซ่มูลค่าของอุตสาหกรรมฮาร์ดดิสก์ไดรฟ์ของไทย และมีอุตสาหกรรมชิ้นส่วนอยู่ถึง 3 ระดับชั้น (tier) แต่อุตสาหกรรมฮาร์ดดิสก์ไดรฟ์ในไทยยังขาดการผลิตชิ้นส่วนสำคัญหลายชนิด อาทิ media/platter, substrate เป็นผลให้มูลค่าเพิ่มและมูลค่าทางเศรษฐกิจของอุตสาหกรรมฮาร์ดดิสก์ไดรฟ์ในประเทศไทยไม่สูงมากนัก ผลการคำนวณจากการศึกษาชี้ให้เห็นว่ามูลค่าเพิ่มในปี 2549 ที่เกิดขึ้นในอุตสาหกรรมการประกอบฮาร์ดดิสก์ไดรฟ์เกิดขึ้นประมาณร้อยละ 7-10 ของมูลค่าการผลิต อย่างไรก็ตาม เมื่อคิดมูลค่าทางเศรษฐกิจทั้งหมดที่ตกในประเทศแล้ว (รวมการใช้วัตถุดิบ หรือ สินค้าขั้นกลางในประเทศ) มูลค่าทางเศรษฐกิจที่ตกอยู่ในประเทศไทยจากอุตสาหกรรมนี้มีถึง 128,212 ล้านบาท หรือคิดเป็นร้อยละ 39.27 ของรายได้ที่เกิดขึ้นในอุตสาหกรรมฮาร์ดดิสก์ไดรฟ์ ซึ่งไม่แตกต่างมากนักจากการศึกษาของศูนย์วิจัย ธนาคารกสิกรไทยในปี 2546 ซึ่งประมาณไว้ว่ามูลค่าทางเศรษฐกิจเมื่อรวมการใช้สินค้าขั้นกลางในประเทศจะอยู่ที่ราวร้อยละ 37-46 หรือหมายความว่า อุตสาหกรรมการประกอบฮาร์ดดิสก์ไดรฟ์ของไทยยังไม่สามารถเพิ่มระดับการใช้วัตถุดิบในประเทศได้มากนักในช่วง 3 ปีที่ผ่าน การประกอบยังใช้วัตถุดิบจากในประเทศจำนวนไม่มาก อีกทั้งอุตสาหกรรมการผลิตชิ้นส่วนที่มูลค่าสูงยังมีไม่มากนักในประเทศไทย จึงทำให้มูลค่าของการใช้วัตถุดิบจากต่างประเทศสูงกว่าการใช้วัตถุดิบในประเทศอยู่ถึงเกือบหนึ่งเท่าตัว