วิทยานิพนธ์ (วศ.ด.)--จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2545

นักศึกษาจำนวนทั้งสิ้น 128 คน (ชาย 64 คน และ หญิง 64 คน) ถูกขอให้เข้าร่วมในการทดสอบแบบใช้ดุลยพินิจ เพื่อศึกษาถึงผลของความเร็วลมที่มีต่อภาวะสบายเชิงความร้อน การทดลองนี้ดำเนินการในห้องควบคุมสภาวะแวดล้อม ณ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ในช่วงเดือน เมษายน ถึง ธันวาคม 2545 ภายใต้ขอบเขตของการทดลองที่จำกัดอยู่แต่กรณีที่สามารถนำไปประยุกต์ใช้งานได้ มากที่สุด กล่าวคือ ผู้เข้าร่วมการทดลองสวมใส่เสื้อผ้าและปฎิบัติภาระกิจเสมือนนั่งทำงานอยู่ใน สำนักงานทั่วไป ผลจากการศึกษาพบว่าแบบจำลองสมการ PMV ของ Fanger (1970) ไม่สามารถทำนายภาวะสบายเชิงความร้อนที่ความเร็วลมสูงได้อย่างถูกต้อง ดัชนีภาวะสบายเชิงความร้อนตัวใหม่ (Modified SET*) ที่มีความเหมาะสมสำหรับใช้ทำนายภาวะสบายเชิงความร้อนที่ความเร็วลมสูงและมี ภูมิอากาศแบบร้อนชื้น ได้ถูกพัฒนาขึ้นจากแบบจำลองสมการ SET* ของ Gagge et al. (1986) ค่า Modified SET* ใหม่นี้ทำให้ค่าการโหวตภาวะสบายเชิงความร้อนที่ได้จากการทดลอง เมื่อนำมาพล็อตในเทอมของ Modified SET* ปรับเรียงตัวเกือบจะเป็นแนวเส้นตรง ทำให้สามารถสร้างสมการถดถอยที่เป็นตัวแทนข้อมูลได้ดี ผลจากการทดลองเพื่อหาช่วงของความเร็วลมที่เหมาะสมเพื่อนำไปใช้ในการออกแบบพบ ว่า คนส่วนมากรู้สึกสบาย เชิงความร้อน เมื่อค่า Modified SET* อยู่ระหว่าง 23.0 C ถึง 26.3 Cและค่าที่ดีที่สุดอยู่ที่ 24.3 C ผลการทดลองในส่วนที่เกี่ยวกับความเร็วลมสูงสุดบ่งชี้ว่าคนส่วนใหญ่จะรู้สึก ไม่รำคาญมากนัก ถ้าความเร็วลมมีค่าโดยประมาณไม่เกิน 0.9 m/s ส่วนความเร็วลมที่มีค่าโดยประมาณสูงกว่า 0.9 m/s จะยอมรับได้ในกรณีที่ไม่สามารถสร้างสภาวะสบายได้ด้วยวิธีอื่นและผู้เข้าร่วม การทดลองทำงานอยู่ในสภาวะที่ไม่มีความเครียด