วิทยานิพนธ์ (พย.ม.)--จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2539

ศึกษาผลการสอนโดยประยุกต์ทฤษฏีการรับรู้ความสามารถของตนเอง ต่อการรับรู้ความสามารถของตนเองและพฤติกรรมการปฏิบัติตัวในการป้องกัน การแพร่กระจายโรค โดยเปรียบเทียบการรับรู้ความสามารถของตนเอง และพฤติกรรมการปฏิบัติตัวในการป้องกันการแพร่กระจายโรค ของหญิงตั้งครรภ์ที่เป็นพาหะของโรคไวรัสตับอักเสบ บี ระหว่างกลุ่มที่ได้รับการสอนโดยประยุกต์ ทฤษฏีการรับรู้ความสามารถของตนเอง โดยใช้แนวทางการสร้างความสามารถของตนเอง 4 แนวทาง คือ 1) การประสบความสำเร์จในการทำงาน 2) การได้เห็นประสบการณ์ของผู้อื่น 3) การชักจูงด้วยคำพูด 4) การกระตุ้นเร้าทางอารมณ์และกลุ่มที่ได้รับการสอนตามปกติ จากพยาบาลวิชาชีพ กลุ่มตัวอย่างเป็นหญิงตั้งครรภ์ที่เป็นพาหะของโรคไวรัสตับอักเสบ บี จำนวน 40 คน ที่มารับบริการฝากครรภ์ ที่หน่วยฝากครรภ์ โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์เป็นผู้ที่ได้รับการวินิจฉัย ว่าเป็นพาหะของโรคไวรัสตับอักเสบ บี และมีอายุครรภ์ระหว่าง 16-32 สัปดาห์ แบ่งกลุ่มตัวอย่างเป็น 2 กลุ่ม โดยวิธีการจับคู่ตามปัจจัยด้านระดับการศึกษา และฐานะทางเศรษฐกิจ กลุ่มละ 20 คน กลุ่มทดลองเข้าร่วมการสอน โดยใช้การอภิปรายกลุ่ม ประกอบภาพพลิก แผ่นพับ จดหมายกระตุ้นเตือนส่งถึงบ้าน ส่วนกลุ่มควบคุมได้รับการสอนตามปกติจากพยาบาลวิชาชีพ เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ประกอบด้วย แผนการสอน ภาพพลิก แผ่นพับ แบบวัดการรับรู้ความสามารถของตนเอง และแบบสัมภาษณ์พฤติกรรมการปฏิบัติตัว เครื่องมือวิจัยไดัรับการทดสอบความตรงของเนื้อหาและความเที่ยงแล้ว จึงนำไปใช้เพื่อการรวบรวมข้อมูล ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้ คือ 1. การรับรู้ความสามารถของตนเองและพฤติกรรมการปฏิบัติตัวในการป้องกันการแพร่กระจายโรคของหญิงตั้งครรภ์ที่เป็นพาหะของโรคไวรัสตับอักเสบ บี หลังได้รับการสอนโดยประยุกต์ทฤษฎีการรับรู้ความสามารถของตนเองสูงกว่า ก่อนการสอนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 2. การรับรู้ความสามารถของตนเองและพฤติกรรมการปฏิบัติตัวในการป้องกันการแพร่กระจายโรคของหญิงตั้งครรภ์ที่เป็นพาหะของโรคไวรัสตับอักเสบ บี หลังได้รับการสอนโดยประยุกต์ทฤษฎีการรับรู้ความสามารถของตนเอง สูงกว่าหญิงตั้งครรภ์ที่ได้รับการสอนตามปกติจากพยาบาลวิชาชีพอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05