วิทยานิพนธ์ (ศศ.ม.)--จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2546

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบพัฒนาการความสามารถของเด็กอายุ 5 ปี 8 ปี และ 11 ปี ในการใช้ข้อมูลแรงจูงใจในการอนุมานลักษณะนิสัยและทำนายพฤติกรรมชอบช่วยเหลือของผู้อื่น กลุ่มตัวอย่างมี 120 คน แบ่งเป็นระดับอายุละ 40 คน (ชาย 20 คน และหญิง 20 คน) สถานการณ์ที่ใช้ในการทดสอบมี 4 ประเภท ซึ่งมีการจัดลำดับสลับกันเพื่อให้มีการถ่วงสมดุล (counterbalance) ดังนั้นเด็กแต่ละคนได้รับการทดสอบสถานการณ์ทั้งหมด 4 สถานการณ์ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ครั้งนี้คือ การวิเคราะห์ความแปรปรวนสองทางรูปแบบประสม (3 x 2 Analysis of Variance (Mixed Design)) ผลการวิจัยแสดงว่า 1. ในสถานการณ์ที่มีข้อมูลแรงจูงใจและผลที่เกิดขึ้นสอดคล้องกัน เด็กอายุ 5 ปี 8 ปี และ 11 ปี มีความสามารถในการอนุมานลักษณะนิสัยของผู้อื่นไม่แตกต่างกัน 2. ในสถานการณ์ที่มีข้อมูลแรงจูงใจและผลที่เกิดขึ้นขัดแย้งกัน เด็กอายุ 5 ปี มีความสามารถในการอนุมานลักษณะนิสัยของผู้อื่นน้อยกว่าเด็กอายุ 8 ปี และ 11 ปี อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 3. ในสถานการณ์ที่มีข้อมูลแรงจูงใจและผลที่เกิดขึ้นสอดคล้องกัน เด็กอายุ 5 ปี 8 ปี และ 11 ปี มีความสามารถในการทำนายพฤติกรรมชอบช่วยเหลือของผู้อื่นไม่แตกต่างกัน 4. ในสถานการณ์ที่มีข้อมูลแรงจูงใจและผลที่เกิดขึ้นขัดแย้งกัน เด็กอายุ 5 ปี มีความสามารถในการทำนายพฤติกรรมชอบช่วยเหลือของผู้อื่นน้อยกว่าเด็กอายุ 8 ปี และ 11 ปี อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01