วิทยานิพนธ์ (วท.ม.)--จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2543

ศึกษาการให้กรดแอบไซซิกจากภายนอกต่อการปรับตัวต่อภาวะเค็มในถั่วเหลือง (Glycine max (L.) Merrill) สองพันธุ์คือ พันธุ์ สจ.5 และ มข.35 โดยพิจารณาจากการแสดงออกทางสรีรวิทยาบางประการพบว่า การได้รับภาวะเค็มทำให้เกิดการยับยั้งการเจริญเติบโตของถั่วเหลืองพันธุ์ มข.35 มากกว่าพันธุ์ สจ.5 โดยมีน้ำหนักแห้งต้นและรากน้อยกว่าต้นที่ไม่ได้รับภาวะเค็มอย่างมีนัยสำคัญ ในขณะที่ภาวะเค็มมีผลยับยั้งเฉพาะการเจริญเติบโตของส่วนต้นในพันธุ์ สจ.5 การยับยั้งอัตราการสังเคราะห์ด้วยแสงและการเปิดปากใบเนื่องจากภาวะเค็มเกิดในสัดส่วนที่ใกล้เคียงกันในถั่วเหลืองทั้งสองพันธุ์โดยมีผลที่ใบล่างมากกว่าใบบริเวณยอด อัตราการสังเคราะห์ด้วยแสงที่ลดลงสัมพันธ์กับการปิดปากใบมากขึ้นและการสะสมคลอไรด์ไอออนในใบภาวะเค็มไม่มีผลต่อการเปลี่ยนแปลงจำนวนปากใบของใบที่เกิดใหม่ในถั่วเหลืองทั้งสองพันธุ์อย่างไรก็ตาม พันธุ์ สจ.5 มีความสามารถในการลดการสะสมโซเดียมและคลอไรด์ในใบมากกว่าพันธุ์ มข.35 จึงสามารถทนต่อภาวะเค็มได้ดีกว่า การให้กรดแอบไซซิกทั้งสองความเข้มข้นทางใบไม่สามารถชักนำการปรับตัวต่อภาวะเค็มในถั่วเหลืองทั้งสองพันธุ์ได้ และมีแนวโน้มในการยับยั้งการเปิดปากใบและอัตราการเจริญเติบโตสัมพัทธ์ของถั่วเหลืองพันธุ์ มข.35 มากกว่าพันธุ์ สจ.5 เมื่อได้รับการย้ายปลูกในภาวะเค็มที่เพิ่มขึ้นพบว่าถั่วเหลืองพันธุ์ สจ.5 สามารถปรับตัวได้โดยสามารถรักษาอัตราการเจริญเติบโตไว้ได้ และมีปริมาณคลอโรฟิลล์ในใบไม่ต่างจากต้นที่ไม่ได้รับภาวะเค็ม นอกจากนี้ พบว่าในภาวะเค็มที่สูงขึ้นนี้ถั่วเหลืองมีการตอบสนองต่อกรดแอบไซซิกสองความเข้มข้นแตกต่างกัน