วิทยานิพนธ์ (วศ.ม.)--จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2547

ปัญหาที่สำคัญของผู้พิการทางสายตา คือการขาดข้อมูลของสภาพแวดล้อมรอบตัวผ่านทางประสาทสัมผัสด้านการมองเห็น สัญญาณสั่นสัมผัสที่กระทำต่อผิวหนังเป็นทางเลือกหนึ่งที่สามารถนำไปประยุกต์ใช้ในการให้ข้อมูลเพื่อแนะนำการเคลื่อนที่ของผู้พิการทางสายตาเนื่องจากอัตราการรับข้อมูลผ่านทางประสาทด้านสัมผัสของผิวหนังมีข้อจำกัด ดังนั้นการส่งข้อมูลเพื่อแนะนำการเคลื่อนที่ ควรเป็นข้อมูลที่มีปริมาณน้อยและง่ายต่อการเข้าใจ งานวิจัยนี้นำเสนอการใช้สัญญาณสั่นสะเทือนชนิดสัมผัสสำหรับแนะนำการเคลื่อนที่ของแขนในหนึ่งองศาอิสระโดยใช้ทฤษฎีควบคุมแบบป้อนกลับ แบบจำลองการตอบสนองต่อการเคลื่อนที่ของแขนในหนึ่งองศาอิสระที่มีต่อสัญญาณสั่นถูกสร้างขึ้นจากผลตอบสนองเชิงความถี่ของผู้ทดลองที่มีสายตาปกติสิบท่านตัวกระตุ้นที่ใช้สำหรับแนะนำการเคลื่อนที่ให้ความถี่ได้ถึง 50 เฮิร์ตซ และกำหนดให้ผู้ทดลองใช้เวลาในการเรียนรู้โดยใช้ระบบแนะนำเชิงสัดส่วนในการเคลื่อนที่จากตำแหน่งอ้างอิงหนึ่งไปอีกตำแหน่งหนึ่ง แบบจำลองการตอบสนองของแต่ละบุคคลสามารถประมาณได้ด้วยฟังก์ชันถ่ายโอนที่ประกอบด้วยผลคูณของ ค่าเกน, อินทริเกรเตอร์ และเวลาประวิง ค่าเกนและประวิงของแต่ละบุคคลมีค่าไม่เท่ากันและยังสามารถเปลี่ยนแปลงได้ตามเวลา ค่าต่าง ๆ จากการทดลองนี้ถูกนำมาออกแบบระบบแนะนำแบบป้อนกลับ ซึ่งพบว่า ระบบแนะนำแบบป้อนกลับที่เหมาะสม สำหรับแนะนำให้แขนเคลื่อนที่ไปยังตำแหน่งที่ต้องหรือเคลื่อนตามเส้นทางที่กำหนดได้อย่างรวดเร็วและถูกต้องคือระบบแนะนำพีดีร่วมกับเดดโซน