วิทยานิพนธ์ (สถ.ม.)--จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2546

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์หลัก คือ พัฒนาแบบประเมินอาคารพักอาศัยปรับอากาศที่ได้จากการวิเคราะห์อิทธิพลของตัวแปรต่างๆ ต่อภาระการทำความเย็น เพื่อบ่งชี้ถึงศักยภาพด้านการประหยัดพลังงานของอาคารพักอาศัยปรับอากาศ โดยทำการศึกษาเฉพาะบ้านพักอาศัยที่มีพื้นที่ใช้สอยปรับอากาศ ไม่เกิน 400 ตารางเมตร ในเขตกรุงเทพมหานคร ขั้นตอนการวิจัยประกอบด้วย 1. ศึกษาวิเคราะห์ข้อมูลด้านการออกแบบอาคารประหยัดพลังงานในประเทศไทย 2. ศึกษาและรวบรวมรูปแบบอาคารเพื่อนำมาแบ่งกลุ่มตามพื้นที่การใช้สอยปรับอากาศและคำนวณเปรียบเทียบค่าภาระการทำความเย็นในแต่ละตัวแปร 3. วิเคราะห์สัดส่วนของแต่ละตัวแปรที่มีอิทธิพลต่อภาระการทำความเย็นต่อพื้นที่การใช้งาน ซึ่งนำไปสู่การสร้างแบบประเมินการประหยัดพลังงานที่มีระดับศักยภาพ 5 ระดับ ระดับละ 20 คะแนน โดยมีคะแนนรวมทั้งหมด 100 คะแนน อาคารปรับอากาศที่มีศักยภาพด้านการประหยัดพลังงานดีที่สุดจะอยู่ในระดับ 5 ซึ่งมีคะแนนอยู่ระหว่าง 80.5-100 คะแนน ผลจากการศึกษาพบว่า องค์ประกอบของตัวแปรที่มีอิทธิพลต่อภาระการทำความเย็นของอาคารปรับอากาศ คือ 1. ตัวแปรที่เกิดจากอิทธิพลภายนอกอาคาร ประกอบด้วย ตัวแปรด้านสภาพแวดล้อม การออกแบบรูปทรงอาคาร หลังคาอาคาร การรั่วซึมของอากาศ ส่วนผนังอาคาร การสะสมความร้อนและความชื้นของวัสดุก่อสร้าง และพื้น ตามลำดับ 2. ตัวแปรที่เกิดจากอิทธิพลภายในอาคาร ประกอบด้วย ตัวแปรด้านพฤติกรรมการใช้ไฟฟ้า การใช้อุปกรณ์ไฟฟ้า หลอดไฟให้แสงสว่าง และภาระที่เกิดจากผู้ใช้งาน 3. ตัวแปรด้านประสิทธิภาพของเครื่องปรับอากาศ การวิจัยนี้ได้ทดสอบแบบประเมินโดยเลือกบ้านพักอาศัยปรับอากาศ 3 แบบ คือ บ้านเดี่ยวพักอาศัยทั่วไปเรือนไทยประยุกต์ และบ้านชีวาทิตย์ พบว่า เรือนไทยประยุกต์มีศักยภาพระดับ 2 จัดเป็นระดับต่ำ บ้านเดี่ยวพักอาศัยทั่วไปมีศักยภาพระดับ 3 จัดเป็นระดับกลาง และบ้านชีวาทิตย์มีศักยภาพระดับ 5 จัดเป็นระดับสูงที่สุด แบบประเมินที่สร้างขึ้นนี้สามารถบ่งชี้ถึงศักยภาพรวมของอาคารปรับอากาศได้ และมีความเหมาะสมสำหรับการประเมินบ้านพักอาศัยปรับอากาศที่ตั้งอยู่ในเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑล