วิทยานิพนธ์ (พย.ม.)--จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2545

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของการเตรียมผู้ป่วยก่อนผ่าตัดโดยการให้ข้อมูลแบบรูปธรรม-ปรนัยผ่านการ์ตูนตัวแบบต่อระดับความวิตกกังวลและการให้ความร่วมมือในการเตรียมผ่าตัดของผู้ป่วยเด็กวัยเรียน โดยใช้ทฤษฎีการควบคุมตนเองของ Johnson และ ทฤษฎีตัวแบบของ Bandura กลุ่มตัวอย่าง คือ ผู้ป่วยเด็กวัยเรียนที่เข้ารับการผ่าตัดไส้ติ่ง จำนวน 32 คน จับสลากสุ่มเข้ากลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม และจัดเข้าคู่กัน กลุ่มทดลอง (16 คน) ได้รับการเตรียมก่อนผ่าตัดโดยการเล่าเรื่องที่มีข้อมูลแบบรูปธรรม-ปรนัยผ่านสื่อภาพพลิกการ์ตูนตัวแบบ และกลุ่มควบคุม (16 คน) ได้รับการเตรียมตามปกติ การเก็บรวบรวมข้อมูลใช้แบบวัดความวิตกกังวลขณะเผชิญ (A-State scale) ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของ Thai version of State-Trait Anxiety Inventory for Children-Revise (STAIC-R) ของ Chaiyawat (2000) และ แบบสังเกตพฤติกรรมการให้ความร่วมมือในการเตรียมผ่าตัดซึ่งผู้วิจัยสร้างขึ้นเอง วิเคราะห์ข้อมูลโดยสถิติค่าเฉลี่ย สถิติ The Wilcoxon Matched Pairs Signed-Ranks Test และ ANCOVA ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้ 1. ความวิตกกังวลหลังผ่าตัดของกลุ่มที่ได้รับการเตรียมก่อนผ่าตัดโดยการให้ข้อมูลแบบรูปธรรม-ปรนัยผ่านการ์ตูนตัวแบบน้อยกว่าความวิตกกังวลหลังผ่าตัดของกลุ่มที่ได้รับการเตรียมก่อนผ่าตัดตามปกติ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 2. การให้ความร่วมมือในการเตรียมผ่าตัดของกลุ่มที่ได้รับการเตรียมก่อนผ่าตัดโดยการให้ข้อมูลแบบรูปธรรม-ปรนัยผ่านการ์ตูนตัวแบบมากกว่าการให้ความร่วมมือในการเตรียมผ่าตัดของกลุ่มที่ได้รับการเตรียมก่อนผ่าตัดตามปกติ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05