วิทยานิพนธ์ (วศ.ม.)--จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2545

วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอการรู้จำเสียงพูดภาษาไทยอย่างคงทน การพัฒนาจะมุ่งความสนใจไปที่การหาค่าลักษณะสำคัญของสัญญาณเสียงพูดที่คงทนต่อสัญญาณรบกวนเกาส์เซียนขาวค่าเฉลี่ยศูนย์เพิ่มเข้ามา โดยใช้สัมประสิทธิ์เมลฟรีเคว็นซีเซปสตรอลของค่าอัตสหสัมพันธ์ของเสียงพูดซึ่งมีสัญญาณรบกวนเป็นสัญญาณเข้าในการหาค่าลักษณะสำคัญแทนสัญญาณเสียงพูด เนื่องจากมีความคงทนต่อสัญญาณรบกวนดังกล่าวมากกว่าตัวสัญญาณเสียงพูด กำหนดให้ระบบรู้จำเสียงพูดที่ใช้เป็นแบบไม่ขึ้นกับผู้พูด ใช้ระบบรู้จำเป็นแบบจำลองฮิดเดนมาร์คอฟ กลุ่มเสียงพูดคำโดดภาษาไทยที่ใช้ในการฝึกฝนและทดสอบจะแบ่งเป็น 5 กลุ่มตามเสียงวรรณยุกต์คือ สามัญ เอก โท ตรี และจัตวา การเปรียบเทียบอัตรารู้จำเฉลี่ยที่ได้จะเปรียบเทียบกับ อัตราการรู้จำเฉลี่ยที่ใช้สัมประสิทธิ์เมลฟรีเคว็นซีเซปสตรอลของเสียงพูดที่มีจำนวนอันดับเท่ากัน ผลการทดสอบปรากฏว่า ค่าสัมประสิทธิ์เมลฟรีเคว็นซีเซปสตรอลของค่าอัตสหสัมพันธ์ของเสียงพูด อันดับ 32 เมื่อใช้กับเสียงพูดกลุ่มเสียงวรรณยุกต์สามัญ เอก โท และตรี ที่มีค่ากำลังสัญญาณต่อสัญญาณรบกวนน้อยกว่า 25 เดซิเบล ลงไป ให้ผลอัตราการรู้จำเฉลี่ยที่ดีกว่าสัมประสิทธิ์เมลฟรีเคว็นซีเซปสตรอลของเสียงพูดที่มีจำนวนอันดับเท่ากัน เฉลี่ยคิดเป็นร้อยละ 12.60 และให้ผลอัตราการรู้จำเฉลี่ยที่ดีกว่าในเสียงพูดกลุ่มเสียงวรรณยุกต์จัตวา เมื่อเลือกใช้จำนวนอันดับเป็น 16 ที่มีค่ากำลังสัญญาณต่อสัญญาณรบกวนในช่วงตั้งแต่ 5 เดซิเบล ไปจนถึง 20 เดซิเบล เฉลี่ยคิดเป็นร้อยละ 3.99