การวิจัยนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมการให้คำ ปรึกษาแบบกลุ่มตามแนวทฤษฎีของโรเจอร์ส ที่มีต่อคุณภาพชีวิตสมรสในสตรีที่มีปัญหาครอบครัว โดยการเปรียบเทียบคะแนนแบบวัดคุณภาพชีวิตสมรส ก่อนการทดลอง และหลังการทดลอง ของ สตรีที่ได้รับการให้คำปรึกษาแบบกลุ่มตามแนวทฤษฎีของโรเจอร์ส และเพื่อศึกษาผลของ โปรแกรมการให้คำปรึกษาแบบกลุ่มตามแนวทฤษฎีของโรเจอร์สที่มีต่อคุณภาพชีวิตสมรสในสตรีที่มี ปัญหาครอบครัว โดยการเปรียบเทียบคะแนนแบบวัดคุณภาพชีวิตสมรส หลังการทดลองของสตรี ที่ได้รับการให้คำปรึกษาแบบกลุ่มตามแนวทฤษฎีของโรเจอร์สกับสตรีที่ไม่ได้รับการให้คำ ปรึกษาแบบกลุ่ม กลุ่มตัวอย่างเป็นสตรีที่มีปัญหาการสมรส บ้านหนองบัวเงิน ตำบลพังทุย อำเภอน้ำพอง จังหวัดขอนแก่น จำนวน 16 คน มีคะแนนดัชนีสัมพันธภาพกับคู่สมรสต่ำและ สมัครใจเข้าร่วมการวิจัย สุ่มออกเป็น 2 กลุ่ม คือกลุ่มทดลองจำนวน 8 คน และกลุ่มควบคุม จำนวน 8 คน โดยกลุ่มทดลองได้รับโปรแกรมการให้คำปรึกษาแบบกลุ่ม จำนวน 8 ครั้ง ครั้งละ 1 ชั่วโมงถึง 1 ชั่วโมง 30 นาที ส่วนกลุ่มควบคุมได้รับข้อสนเทศ เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ประกอบด้วย (1) แบบวัดดัชนีคุณภาพชีวิตสมรส (2) โปรแกรมการให้คำปรึกษาแบบกลุ่มซึ่งผู้วิจัย สร้างขึ้น ภายหลังการทดลองเสร็จสิ้นให้สตรีที่มีปัญหาการสมรสตอบแบบวัดดัชนีคุณภาพชีวิต สมรส แล้วนำคะแนนไปวิเคราะห์โดยใช้วิธีการทางสถิติและสถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล คือ The Mann-Whitney U Test และ The Wilcoxon Match Paired Signed-Rank Test ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้ (1) สตรีที่ได้รับการให้คำปรึกษาแบบกลุ่ม มีคุณภาพชีวิตสมรส สูงกว่าก่อนให้คำปรึกษา แบบกลุ่มตามแนวทฤษฎีของโรเจอร์สในด้านสัมพันธภาพกับคู่สมรสด้านการสื่อสารกับคู่สมรสและ ด้านความผูกพันใกล้ชิดกับคู่สมรส อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ส่วนด้านทัศนคติต่อ คู่สมรสไม่มีความแตกต่างกัน (2) สตรีที่ได้รับการให้คำปรึกษาแบบกลุ่ม มีคุณภาพชีวิตสมรส สูงกว่าสตรีที่ไม่ได้รับ คำปรึกษาแบบกลุ่มตามแนวทฤษฎีของโรเจอร์ส ด้านสัมพันธภาพกับคู่สมรส ด้านการสื่อสาร กับคู่สมรส ด้านทัศนคติต่อคู่สมรส และด้วยความผูกพันใกล้ชิดกับคู่สมรส อย่างมีนัยสำคัญ ทางสถิติที่ระดับ .05