วิทยานิพนธ์ (ค.ด.)--จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2547

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาและวิเคราะห์ประสิทธิผลของวิธีการวัดและประเมินพุทธิปัญญาของเด็กปฐมวัย โดยเก็บข้อมูลจากนักเรียนชั้นอนุบาล 1-3 ของโรงเรียนอนุบาลสมฤดี จังหวัดสมุทรสาคร ซึ่งเป็นโรงเรียนที่ครูผู้จัดกิจกรรมการเรียนรู้มีความสมัครใจในการเข้าร่วมโครงการวิจัย การดำเนินการวิจัยประกอบด้วย 2 ระยะ ระยะแรกพัฒนาวิธีการวัดและประเมินพุทธิปัญญาของเด็กปฐมวัย โดยบูรณาการจากแนวคิด/ทฤษฎีพัฒนาการของเพียเจท์และไวก็อทสกี้ และทฤษฎีการเรียนรู้ของบรูเนอร์และออซูเบล ระยะที่ 2 ศึกษาประสิทธิผลของวิธีการวัดและประเมิน ผลการวิจัยพบว่า 1. วิธีการวัดและประเมินที่พัฒนาขึ้นสอดคล้องกับทฤษฎีกรอบความคิดในการพัฒนา โดยมีดัชนีความสอดคล้องระหว่างผู้เชี่ยวชาญเท่ากับ 1.00 2.วิธีการวัดและประเมินที่พัฒนาขึ้นสามารถนำไปใช้ได้จริงในทางปฏิบัติโดยมีข้อมูลสนับสนุนจากความเห็นของครูผู้จัดกิจกรรมการเรียนรู้ที่ได้ทดลองใช้และสังเกตการปฏิบัติงานของนักเรียนขณะทำกิจกรรมและผลการทดลองนำวิธีวัดและประเมินที่พัฒนาขึ้นไปใช้ในการประเมินความก้าวหน้าทางพุทธิปัญญาของเด็กปฐมวัยซึ่งพบว่า นักเรียนที่ได้รับการจัดกิจกรรมการเรียนรู้อย่างสม่ำเสมอทั้ง 3 ช่วงมีพัฒนาการทางพุทธิปัญญาในครั้งหลังสูงขึ้นกว่าที่ได้จากการวัดครั้งแรก 3. วิธีการวัดและประเมินพุทธิปัญญาของเด็กปฐมวัยที่พัฒนาสามารถนำมาใช้วินิจฉัยความสามารถด้านความมีเหตุผล การแก้ปัญหา และจินตนาการเชิงสร้างสรรค์โดยมีคะแนนจุดตัดที่ 30 13 และ 25 ตามลำดับ