วิทยานิพนธ์ (ค.ม.)--จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2547

ศึกษาอิทธิพลของปัจจัยที่มีต่อพัฒนาการของผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนคณิตศาสตร์ ที่ระดับพัฒนาการการต่างกัน ปัจจัยที่ศึกษา ได้แก่ ตัวแปรเจตคติต่อวิชาคณิตศาสตร์ ตัวแปรแรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์ ตัวแปรความรู้พื้นฐานเดิม และตัวแปรเพศของนักเรียน เมื่อกำหนดเกณฑ์เป็นคะแนนพัฒนาการที่เพิ่มขึ้น 5% 10% 15% 20% และ 25% ตามลำดับ และเพื่อศึกษาฟังก์ชันการอยู่รอด มัธยฐานระยะเวลาการอยู่รอด และโอกาสที่จะมีพัฒนาการผ่านเกณฑ์สูงสุด ของผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนคณิตศาสตร์ของนักเรียนที่รับพัฒนาการต่างกัน เมื่อกำหนดเกณฑ์เป็นคะแนนพัฒนาการที่เพิ่มขึ้น 5% 10% 15% 20% และ 25% ตามลำดับ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้คือ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 สังกัดกรมสามัญศึกษา เขตกรุงเทพมหานคร จำนวน 452 คน การวิเคราะห์ข้อมูลใช้วิธีการการวิเคราะห์อิทธิพลผสม กลุ่มเวลาการอยู่รอดด้วยโปรแกรม MIXOR และวิเคราะห์ตารางชีพด้วยโปรแกรม SPSS for window version 11.50 ผลการวิจัยสรุปได้ว่า เมื่อกำหนดเกณฑ์เป็นคะแนนพัฒนาการที่เพิ่มขึ้น 5% 10% 15% 20% และ 25% ตามลำดับ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 มีโอกาสที่จะมีพัฒนาการผ่านเกณฑ์สูงสุดในช่วงระยะเวลาที่ 1 1 4 4 4 และ 4 ตามลำดับ โดยมีโอกาสที่จะมีพัฒนาการผ่านเกณฑ์ในแต่ละระดับพัฒนาการเท่ากับ 0.8744 0.6667 0.7333 0.7426 และ 0.7020 ตามลำดับ นักเรียนอยู่รอดได้นานกว่าช่วงระยะเวลาดังกล่าว เท่ากับ 39.16% 50.00% 15.38% 20.49% และ 25.85% ตามลำดับ แต่ละเกณฑ์คะแนนพัฒนาการมีมัธยฐานระยะเวลาการอยู่รอดเท่ากับ 0.82 1.00 2.42 2.87 และ 3.60 ตามลำดับ ตัวแปรทำนายที่มีอิทธิพลต่อโอกาสที่จะมีพัฒนาการผ่านเกณฑ์ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 คือ แรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์มีอิทธิพลต่อโอกาสที่จะมีพัฒนาการผ่านเกณฑ์ทั้ง 5 เกณฑ์ เจตคติต่อวิชาคณิตศาสตร์มีอิทธิพลต่อโอกาสที่จะมีพัฒนาการผ่านเกณฑ์ คะแนนพัฒนาการที่เพิ่มขึ้น 10% 15% และ 20% ตามลำดับ ส่วนความรู้พื้นฐานเดิมมีอิทธิพลต่อโอกาสที่จะมีพัฒนาการผ่านเกณฑ์เพียงเกณฑ์เดียวคือ คะแนนพัฒนาการที่เพิ่มขึ้น 15%