วิทยานิพนธ์ (สถ.ม.)--จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2555

วัตถุประสงค์ของงานวิจัยนี้คือการศึกษาและเปรียบเทียบแนวทางการออกแบบวัสดุประกอบช่องเปิดเพื่อลดการถ่ายเทความร้อนผ่านช่องเปิดอาคาร ระหว่างการใช้กระจกกันความร้อนและการติดตั้งอุปกรณ์บังแดด การวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงทดลองเพื่อหาประสิทธิผลของค่าสัมประสิทธิ์การถ่ายเทความร้อนจากรังสีอาทิตย์ของกระจก (SHGC) และค่าสัมประสิทธิ์การบังแดดของอุปกรณ์บังแดด (SC) ที่ปรากฏอยู่ในสมการหาค่าการถ่ายเทความร้อนรวมของผนังอาคาร (OTTV) ซึ่งเป็นหลักเกณฑ์และวิธีการอนุรักษ์พลังงานในอาคารควบคุม โดยทำการทดลองด้วยห้องทดลองด้านพลังงาน (mockup energy testing) ขนาด 3.00x3.00 เมตร เพื่อวัดอัตราการใช้พลังงานในการปรับอากาศที่เกิดขึ้นจริงในสภาพภูมิอากาศในประเทศไทย พร้อมทั้งทำการจำลองสถานการณ์ด้วยโปรแกรมคอมพิวเตอร์ (computer simulation) เพื่อหาผลกระทบของทิศทางช่องเปิดอาคารที่มีผลต่ออัตราการใช้พลังงานในการปรับอากาศในอาคาร การศึกษามีทั้งหมด 3 กรณีศึกษา โดยกำหนดค่าของสัมประสิทธิ์การถ่ายเทความร้อนจากรังสีอาทิตย์ของกระจก (SHGC) และค่าสัมประสิทธิ์การบังแดดของอุปกรณ์บังแดด (SC) ที่แตกต่างกัน แล้วจึงนำข้อมูลที่ได้จากการทดลองทั้ง 2 แบบมาวิเคราะห์เพื่อหาข้อสรุปของการวิจัย จากผลการทดลองพบว่าประสิทธิผลการประหยัดพลังงานในการปรับอากาศของอาคารที่ใช้ค่าสัมประสิทธิ์การถ่ายเทความร้อนจากรังสีอาทิตย์ของกระจก (SHGC) ดีกว่าอาคารที่ใช้ค่าสัมประสิทธิ์การบังแดดของแผงบังแดด (SC) ในทุกกรณีศึกษา โดยมีแนวโน้มของความแตกต่างระหว่างทั้ง 2 ค่าสัมประสิทธิ์มากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเลือกใช้กระจกคุณภาพดีและอุปกรณ์บังแดดที่มีค่าสัมประสิทธิ์การบังแดดดีขึ้น (ค่า SHGC และ SC ต่ำลง) ในขณะที่ผลกระทบต่อสภาวะน่าสบายของมนุษย์ก็เป็นอีกหนึ่งปัจจัยที่อาคารที่ใช้ค่าสัมประสิทธิ์การถ่ายเทความร้อนจากรังสีอาทิตย์ของกระจก (SHGC) ทำได้ดีกว่าในทุกกรณีศึกษา แต่ในทางกลับกันอาคารที่ติดตั้งอุปกรณ์บังแดด จะมีความสามารถในการนำแสงสว่างจากธรรมชาติเข้ามาใช้ในตัวอาคารได้ดีกว่าอย่างเห็นได้ชัด