วิทยานิพนธ์ (ค.ม.)--จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2544

เปรียบเทียบความสามารถในการอ่านภาษาไทยอย่างมีวิจารณญาณ ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ระหว่างก่อนและหลังการสอนอ่าน โดยใช้กลวิธีชี้นำการอ่านและการคิดระดับสูง และเปรียบเทียบความสามารถในการอ่านภาษาไทยอย่างมีวิจารณญาณ ระหว่างนักเรียนที่ได้รับการสอนอ่าน โดยใช้กลวิธีชี้นำการอ่านและการคิดระดับสูง กับนักเรียนที่ได้รับการสอนอ่านแบบปกติ ตัวอย่างประชากรคือ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 โรงเรียนเดชอุดม อำเภอเดชอุดม จังหวัดอุบลราชธานี ปีการศึกษา 2544 ซึ่งได้จากการสุ่มแบบเฉพาะเจาะจง จำนวน 2 ห้องๆ ละ 30 คน กำหนดให้กลุ่มหนึ่งเป็นกลุ่มทดลอง สอนอ่านโดยใช้กลวิธีชี้นำการอ่านและการคิดระดับสูง และอีกกลุ่มหนึ่งเป็นกลุ่มควบคุม สอนอ่านโดยวิธีสอนแบบปกติ ผู้วิจัยดำเนินการสอนทั้งสองกลุ่มด้วยตนเอง ใช้เวลาสอนกลุ่มละ 2 คาบต่อสัปดาห์ เป็นเวลา 8 สัปดาห์ เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูล ได้แก่ แบบทดสอบ วัดความสามารถในการอ่านภาษาไทยอย่างมีวิจารณญาณ วิเคราะห์ข้อมูลโดยหาค่ามัชฌิมเลขคณิต ค่ามัชฌิมเลขคณิตคิดเป็นร้อยละ ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S.D) และทดสอบค่าที (t-test) ผลการวิจัยสรุปได้ว่า 1. นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ที่ได้รับการสอนอ่านโดยใช้กลวิธีชี้นำการอ่าน และการคิดระดับสูง มีความสามารถในการอ่านภาษาไทยอย่างมีวิจารณญาณ สูงกว่าก่อนทดลองสอน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ.05 โดยนักเรียนมีคะแนนเฉลี่ยหลังการทดลอง สูงกว่าก่อนการทดลอง 15.71% 2. นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ที่ได้รับการสอนอ่านโดยใช้กลวิธีชี้นำการอ่าน และการคิดระดับสูง มีความสามารถในการอ่านภาษาไทยอย่างมีวิจารณญาณ สูงกว่านักเรียนที่ได้รับการสอนอ่านด้วยวิธีปกติ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05