วิทยานิพนธ์ (วศ.ม.)--จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2553

เป็นที่ทราบกันดีว่าปัญหาการจราจรติดขัดในกรุงเทพมหานครเป็นปัญหาที่สะสมมายาวนาน แต่ในปัจจุบันก็ยังไม่มีตัวชี้วัดเพื่อใช้แบ่งสภาพการจราจรที่ชัดเจน ยิ่งไปกว่านั้น แม้จะมีระบบรายงานสภาพการจราจรให้แก่ผู้ขับขี่มากมาย แต่ตัวชี้วัดหรือเกณฑ์ที่ใช้ก็ยังไม่สอดคล้องกันและไม่เป็นไปตามการรับรู้ของผู้ขับขี่ ทำให้ขาดความน่าเชื่อถือต่อระบบ งานวิจัยนี้วัตถุประสงค์เพื่อ 1) วิเคราะห์และประเมินการรับรู้สภาพการจราจรที่แตกต่างกันของผู้ขับขี่ 2) วิเคราะห์ตัวชี้วัดสภาพการจราจรที่สำคัญในการประเมินสภาพการจราจรที่สอดคล้องกับการรับรู้ของผู้ขับขี่และ 3) นำเสนอตัวชี้วัดการจราจรติดขัดที่มีประสิทธิภาพและสอดคล้องกับการรับรู้ของผู้ขับขี่ โดยงานวิจัยได้ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนหลักๆคือ การศึกษาตัวชี้วัดสภาพการจราจรจากความคิดเห็นของผู้ขับขี่โดยทั่วไปในกรุงเทพมหานครโดยอาศัยแบบสอบถามความคิดเห็นในการสำรวจข้อมูล และการสำรวจข้อมูลเพื่อประเมินตัวชี้วัดในการแบ่งระดับสภาพการจราจรที่สอดคล้องกับการรับรู้ของผู้ขับขี่จากข้อมูลการเดินทางและการประเมินสภาพการจราจรขณะเดินทาง โดยได้รับความร่วมมือจากอาสาสมัครในการสำรวจข้อมูล ผลจากการวิเคราะห์ข้อมูลพบว่าผู้ขับขี่โดยทั่วไปเห็นว่าตนเองนั้นแบ่งระดับการจราจรด้วยความเร็วของยานพาหนะขณะขับขี่ โดยแทบไม่ได้คำนึงถึงความสะดวกสบายในการขับขี่ อีกทั้งยังพบว่าจุดเริ่มต้นของสภาพการจราจรติดขัดคือการขับขี่ความเร็วต่ำกว่า 44 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ซึ่งไม่สอดคล้องกับความเป็นจริง นอกจากนี้ผลการวิเคราะห์ด้วยแบบจำลองวิยุตแบบลำดับพบว่าค่าสัดส่วนความล่าช้าต่อระยะทางมีความเหมาะสมในการการเป็นตัวชี้วัดสภาพการจราจรที่สอดคล้องกับการรับรู้ของผู้ขับขี่ในกรุงเทพมหานคร