วิทยานิพนธ์ (พย.ม.)--จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย,2554

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาภาวะซึมเศร้าและปัจจัยที่สัมพันธ์กับภาวะซึมเศร้าของผู้ป่วยโรคลมชัก ได้แก่ เพศ การสนับสนุนทางสังคม การรับรู้ตราบาป การจัดการตนเอง ความร่วมมือในการใช้ยาและสมรรถนะแห่งตน กลุ่มตัวอย่าง คือ ผู้ป่วยโรคลมชักทั้งเพศชายและเพศหญิง ที่มารับการตรวจที่แผนกผู้ป่วยนอก คลินิกโรคลมชักโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ สภากาชาดไทย จำนวน 90 ราย ที่ได้รับการสุ่มแบบเฉพาะเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถามข้อมูลส่วนบุคคล แบบสอบถามการสนับสนุนทางสังคม แบบสอบถามการรับรู้ตราบาป แบบสอบถามการจัดการตนเอง แบบประเมินความร่วมมือในการใช้ยา แบบประเมินสมรรถนะแห่งตน และแบบประเมินภาวะซึมเศร้า ที่ผ่านการตรวจความตรงตามเนื้อหาโดยผู้ทรงคุณวุฒิ และหาค่าความเที่ยงโดยการใช้สัมประสิทธิ์อัลฟาครอนบาคได้เท่ากับ.83, .89, .78, .71, .89, และ .77 ตามลำดับ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าสถิติไคสแควร์และค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์พอยท์ ไบซีเรียล ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้ 1 .ร้อยละ 62.2 ของผู้ป่วยโรคลมชักมีภาวะซึมเศร้า (X =18.62, SD=1.87) 2.การรับรู้ตราบาปมีความสัมพันธ์ทางบวกกับภาวะซึมเศร้าของผู้ป่วยโรคลมชักอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 (rpbis=.359) 3. การสนับสนุนทางสังคม( rpbis =-.211) และสมรรถนะแห่งตน( rpbis =-.405) มีสัมพันธ์ทางลบกับภาวะซึมเศร้าของผู้ป่วยโรคลมชักอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 4. เพศ การจัดการตนเอง และความร่วมมือในการใช้ยา ไม่มีความสัมพันธ์กับภาวะซึมเศร้าของผู้ป่วยโรคลมชักที่ระดับ .05