วิทยานิพนธ์ (พย.ม.)--จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2554

การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงบรรยายซึ่งมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยเบาหวานที่มีแผลที่เท้า และศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยคัดสรร ได้แก่ เพศ อาชีพ อายุ ระยะเวลาของแผลเท้าเบาหวาน ระดับความรุนแรงของแผล ภาวะแทรกซ้อนเบาหวาน ระดับน้ำตาลในเลือด (Fasting blood sugar level) พฤติกรรมการจัดการตนเอง การสนับสนุนทางสังคม และภาวะซึมเศร้า กับคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยเบาหวานที่มีแผลที่เท้าจำนวน 160 คนจากจำนวน 6 โรงพยาบาลในภาคตะวันออกเฉียงเหนือซึ่งได้จากการสุ่มกลุ่มตัวอย่างแบบหลายขั้นตอน เครื่องมือที่ใช้เก็บข้อมูลประกอบด้วย แบบสอบถามส่วนบุคคล แบบสอบถามการจัดการตนเอง แบบสอบถามการสนับสนุนทางสังคม แบบสอบถามภาวะซึมเศร้า และแบบสอบถามคุณภาพชีวิต เครื่องมือวิจัยทั้งหมดผ่านการหาค่าความตรงและความเที่ยงซึ่งได้ค่าสัมประสิทธิ์อัลฟาครอนบาค เท่ากับ 0.78, 0.90, 0.81 และ0.88 ตามลำดับ ดำเนินการวิเคราะห์ข้อมูลโดยหาจำนวนความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน สถิติสหสัมพันธ์เพียร์สัน สเปียร์แมน ไคสแควร์ และเอตา ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้ 1. คุณภาพชีวิตโดยรวมของผู้ป่วยเบาหวานที่มีแผลที่เท้าอยู่ในระดับมาก ([mean]= 3.85 SD = 0.53) 2. เพศ อายุ อาชีพ และระดับน้ำตาลในเลือดไม่มีความสัมพันธ์กับคุณภาพชีวิตอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 สำหรับระดับความรุนแรงของแผล ระยะเวลาของแผลเท้าเบาหวานและภาวะแทรกซ้อนของโรคมีความสัมพันธ์ทางลบกับคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยเบาหวานที่มีแผลที่เท้าอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 3. พฤติกรรมการจัดการตนเอง การสนับสนุนทางสังคม มีความสัมพันธ์ทางบวกกับคุณภาพชีวิตอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 และภาวะซึมเศร้ามีความสัมพันธ์ทางลบกับคุณภาพชีวิตอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01