วิทยานิพนธ์ (วศ.ม.)--จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2530

จากการทดลองกำจัดไนโตรเจน (TKN) ในน้ำเสียสิ่งปฏิกูลที่ผ่านการตกตะกอนมาแล้วนั้น ด้วยระบบแอกทิเวตเต็ดสลัดจ์และระบบแอเรตเต็ดลากูน ภายใต้การควบคุมอายุตะกอน (SRT) ที่ 5 10 15 และ 20 วัน และระยะเวลากักน้ำ (HRT) 3 5 และ 10 วัน ตามลำดับ พบว่าทั้งอายุตะกอนและระยะเวลากักน้ำจะต้องสูงกว่า 10 วัน ปฏิกิริยาไนตริฟิเคชันจึงจะสามารถเกิดขึ้นได้ แต่ทั้งนี้ระดับพีเอชและออกซิเจนละลายก็จะต้องมีค่าสูงเพียงพอด้วย สภาพความเป็นด่างในน้ำเสียสิ่งปฏิกูลมีค่าต่ำกว่าระดับที่ต้องการมากจึงเติมโซเดียมไบคาร์บอเนตเพื่อเพิ่มสภาพความเป็นด่างให้มีปริมาณที่มากเกินพอโดยส่วนหนึ่งใช้ไปในปฏิกิริยา อีกส่วนหนึ่งทำหน้าที่ควบคุมพีเอชไม่ให้ลดต่ำลงจนปฏิกิริยาเกิดขึ้นไม่ได้ ในการกำจัดไนโตรเจนด้วยระบบแอกติเวตเต็ดสลัดจ์และระบบแอเรตเต็ดลากูน ระบบทั้งสองมีประสิทธิภาพในการกำจัดไนโตรเจนเท่าเทียมกัน ยกตัวอย่าง เช่น ระบบแอกติเวตเต็ดสลัดจ์สามารถกำจัด TKN จากความเข้มข้นประมาณ 300 มก./ล. ให้เหลือความเข้มข้นน้อยกว่า 1 มก./ล. ในขณะควบคุม SRT ให้มีค่ามากกว่า 10 วัน อย่างไรก็ตามเมื่อพิจารณาถึงระดับตะกอนที่มีอยู่ในน้ำทิ้งด้วยแล้วระบบแอเรตเต็ดลากูนมีตะกอนแขวนลอยสูงกว่าระบบแอกทิเวตเต็ดสลัดจ์และมีค่าเกินกว่ามาตรฐานกำหนด ดังนั้นเมื่อเปรียบเทียบความเหมาะสมในการกำจัดไนโตรเจนในน้ำเสียด้วยระบบทั้งสองก่อนที่จะระบายน้ำทิ้งลงสู่ลำน้ำสาธารณะ จึงพบว่า ระบบแอกทิเวตเต็ดสลัดจ์มีความเหมาะสมในการกำจัดไนโตรเจนมากกว่า และสามารถระบายน้ำทิ้งลงสู่ลำน้ำสาธารณะได้ทันที